Maskelerin Düşüşü ve Gerçeklerin Ortaya Çıkışı
Herkes her şeyini iyi ya da kötü ortaya koydu, tarafını belli etti, maskeleri fırlattı, ve konuşmalar asılsız çıktı. Yine haklı olan onlar oldu; biz ise yine gözden düşen, değişen, içi geçmiş, sürekli suçlanan biri olduk. Tebrikler.
İçimdeki Ağırlık ve Ortamı Bozanlar
İçimde birikmiş, zoruma gidip de dile getiremediğim, deyim yerindeyse “öküz oturdu” dedikleri bir ağırlık var. Hangi duygu, hangi cümle bunu tanımlar bilmiyorum ama gerçekten çok ağrıma gidiyor. Eğlenceli, karizmatik, güzel gülen birilerini, bu şekilde soğutuyorlar. Sonradan ortama dahil olup ortamı bozan, rahat kaçıran, insan seçen, mekân sahibi olmaya çalışan, mekânın eskilerini yok sayan, işini güzel yapanlara çamur atan insanlar haline geliyorlar.
Bazı konular, muhabbetler, sohbetler, durumlar vardır ya, mekânları da bellidir. Yani demek istediğim, her konu her ortamda konuşulmaz. Her konunun açılacağı bir zaman vardır.
Negatiflikten Pozitif Bir Duruşa
Eskiden en çok tepki gösteren ve şikâyet eden kişi ben oluyordum. “Bunu niye yapıyorsunuz, neden böyle oluyor?” diye soruyordum. Artık bıraktım. İsteyen istediğini yapsın. Şunu fark ettim: tepki, tepkiyi doğuruyor, şikayet, şikayeti doğuruyor. En önemlisi de, negatiflik negatifliği çekerek insanı içinden çıkılmaz hale sokuyor. Ben ben olduktan sonra ve elimden geleni yapabiliyorsam ne mutlu bana. Destek olan kaybetmez; ama arkamdan çamur atmaya çalışan da sonunda çamura bulaşır.
